آشنایی با پیشینه سنگ های ساختمانی

بدون تردید سنگ یکی از ابتدایی‌ترین مصالح ساختمانی است که انسان برای ساختن ابزار و پناهگاه‌ها و رفع نیاز خود از دیرباز تاکنون در حال استفاده از آن می باشد. سنگ به مواد جامدی از پوسته زمین اطلاق می‌شود که از یک یا چند کانی که با یکدیگر پیوند یافته‌اند، تشکیل شده است. در زمین‌شناسی سنگ تجمعی طبیعی و جامد از مواد معدنی یا شبه معدنی است. در واقع می توان این گونه بیان کرد که عنصر اصلی تشکیل دهنده تمامی سنگ ها سیلیس است. 
قدمت استفاده از سنگ توسط بشر به منظور ساختن محل سکونت، به سال های بسیار دور می رسد. مورخان قدمت استفاده از سنگ توسط بشر را بیش از دوازده هزار سال برآورد کرده اند.
مشاهده آثار باستانی قدیمی نظیر اهرام مصر و یا آثاری در رم، یونان و هم چنین در کشور ایران؛ با در نظر گرفتن امکانات فنی و تکنولوژی آن دوران، باعث حیرت و تعجب بسیار می شود. از دوران پارینه سنگی و نو سنگی که انسان آهن را نمی شناخت، از سنگ برای رفع نیازها استفاده شده است. به گونه ای که در عصر حجر با آگاهی از خصوصیات و ویژگی های سنگ های سخت و شکننده، سنگ های سیلیسی را برای ساختن ابزار استفاده می کردند. 
با رشد تمدن بشری نحوه استفاده از سنگ نیز متحول شد؛ به عنوان مثال؛ ساختمان های باستانی با نمای سنگی، حاکی از این تغییرات است که این تغییرات در کشورهایی مانند مصر، یونان، ایتالیا و ایران مشهود است. 
در ابتدا استفاده از سنگ، با بلوک های بزرگ شروع شد و با پیشرفت علم و تکنولوژی، به تدریج از وزن آن کاسته و به رنگ، صیقل پذیری، بافت و استحکام سنگ بیشتر توجه شد؛ به طوری که در شرایط فعلی بیشتر از پلاک هایی زیبا با رنگ، صیقل، جلا و قطر کم استفاده می شود. نمود اصلی و اساسی این تحول، به کارگیری روش های مدرن در این صنعت معدنی است که تغییرات کیفی و کمی کلی در تولید و مصرف این گروه از ذخائر معدنی را به همراه داشته است. روش های استخراج بدون انفجار و به کارگیری وسیع ماشین های سخت، دو تحول عظیم در صنعت سنگ ایران است که در دهه اخیر صورت گرفته است و هر کدام به نوبه خود توانسته اند تولید و مصرف کیفی و کمی سنگ های تزئینی و نما را توسعه دهند.